Zondagavond ben ik ook naar het feest beneden geweest, no panic, niet om te helpen maar om te gaan eten en uiteraard mensjes te kijken.
Het eten was zoals steeds superlekker, het publiek bekijken was indien mogelijk nog leuker, jong, mooi, oud of lelijk, alle dames trachtten op hun paasbest te verschijnen en voor velen betekent dat een beetje ‘over the top’, als neutrale toeschouwer ideaal voor een avondje ‘plaisir des yeux’.
De echte attractie van de avond voor mij was uiteraard Natascha te zien helpen, ze zag er vertederend uit met haar wit kapje op haar hoofd (hygiënische voorschriften weet je wel), haar witte schort en witte t-shirt van onze Pro Loco, er bestaat een alleszeggende foto van maar of die door de ‘censuurcommissie’ zal geraken durf ik niet beloven, als dit een blogje zonder foto wordt niet dus!
Ze liep de ganse tijd door de rijen tafels af te ruimen en lege flessen op te pikken en weer nieuwe tafels van een papieren tafelkleed te voorzien, een echte professional, terwijl ik genoot van gefrituurde calamares (ze worden eerst stuk voor stuk met de hand gewassen, dan stuk voor stuk van onzuiverheden gereinigd, dan te drogen gelegd, dan droog gezwierd met handdoeken, dan in een melk-eimengeling gelegd om uren te marineren, dan weer droog gedept en dan door een superlicht beslag gedaan om uiteindelijk uiterst kort te frituren, je ziet dat ik ‘inside’informatie had hé) gevolgd door worst op de barbecue met frietjes en tomaat, soms kan het leven rechtvaardig zijn.
Ik kreeg wel drie schuine opmerkingen van andere Meranezen omdat ik het gewaagd had naar de raviolifeesten te komen zonder ravioli te eten. Onvergeeflijke blunder die ik volgende week zeker zal recht zetten, want ja, zoals het elke zichzelf respecterende metropool betaamt duurt een feestje hier niet één avond, zelfs niet één weekend maar doodgewoon zes dagen!
Heimwee naar de Gentse Feesten kunnen we dus alvast niet hebben, lol.
(Nicolas)