Terug van nooit weggeweest!
I’m back!
Ik weet, niemand heeft mij gemist, daarvoor waren de blogjes van Natascha te leuk, maar toch, vanaf nu moeten jullie mijn bijdragen ook weer doorstaan. ()
De voorbije maanden stonden zo in het teken van de verbouwingen dat ik ’s avonds de moed noch energie meer had achter mijn laptop te kruipen, bovendien zouden mijn ‘avonturen’ onnoemelijk saai geweest zijn, schilderen, schilderen en nog eens schilderen afgewisseld met
beton, cement, kalk, zand….spannend hé.
De werken zijn nu eindelijk in een eindfase aan het komen, het vierde en laatste appartement zou eind volgende week volledig af kunnen zijn, er moet dan nog enkel een slaapkamer -ja hoor!- geschilderd worden maar momenteel vechten we nog een beetje met de kleurkeuze.
Dus terug tijd voor andere dingen, zeker nu ik drie dagen ravioli-weduwenaar ben, Natascha helpt immers elke avond mee op de hier in de wijde omtrek legendarische Merana-raviolifeesten.
Ik ben vrijgesteld wegens -afhankelijk van tegen wie we het moeten uitleggen- te moe/geen groepsmens/te lui/te veel verf aan mijn handen/geen goesting….
Als troost voor mijn eenzaamheid () bakte Natascha deze namiddag een taart, jaja, goede gewoontes verleer je niet snel. Deze keer was het niet zomaar een cake (ook lekker natuurlijk) maar een Clafoutis met bosaardbeien, hemelse smaak.
De vruchtjes plukten wij dagvers in, je raadt het nooit, het bos, wel niet gemakkelijk, ze zijn zeer klein en verbergen zich goed, veel bladeren en de kopjes naar beneden hangend zodat het lijkt of er enkel groen te zien is, als je er dan een beetje met je handen doorheen roefelt vallen kleine rode stipjes op en dan heb je ze, pure aardbeisnoepjes!
(Nicolas)