Een uur voor de afspraak kwamen we de tuin ingereden. En ook al hadden we een filmpje gezien van de makelaar, we stonden toch versteld van het weidse uitzicht.Om één of andere bizarre reden had de makelaar er namelijk niet aan gedacht om het mooiste uitzicht te filmen, maar enkel een stukje van de beboste heuvel vlakbij … en dat was al voldoende reden om als een gek richting Italië te rijden.
Toen Eleonora, de makelaar, ons een uur later begroette, hadden we eigenlijk al beslist. Dit was het, onze ITALIAANSE DROOM.
Hoe het er binnen uitzag kon ons weinig schelen. Deze eenzame plek hoog op de heuvel met zijn rust, weidsheid, uitzicht … het was 100% wat we zochten.
Binnen was het niet om aan te zien, maar het was een verbouwingsproject, dus dat deed er niet toe. Hoe we al die verbouwingen gingen betalen, dat durfden we ons nog niet af te vragen.
We gingen snel over tot het ondertekenen van het bod, dat na goedkeuring van de eigenaars een bindend contract zou worden.
Eén van de dingen die we ons altijd voorgenomen hadden, was dat er een voorwaarde in moest voor een lening. We hadden ons huis in België namelijk nog niet verkocht en uiteraard geen tijd gehad om te informeren naar een eventueel overbruggingskrediet.
Maar ja … het andere bod was zonder voorwaarden en de kans was groot dat de eigenaars het zouden weigeren indien we er een ontbindende voorwaarde voor een lening aan zouden toevoegen.
Dus, opnieuw schoven we de ratio opzij. We gingen ervoor en tekenden een bod zonder ontbindende voorwaarden! Alles zou wel goed komen.
Enthousiast zetten we onze handtekeningen en dat was het. Ons droomhuis was (bijna) van ons. Vol vlinders in de buik keerden we enkele uren later terug huiswaarts.