Op een avond waren we weer aan het fantaseren over datzelfde huis bij de Middeleeuwse toren. Plots werd Nicolas een beetje zenuwachtig. Nog 6 weken wachten om het te bezoeken, was dat wel zo verstandig? Wat als iemand ons voor was?
Ik vond het in eerste instantie onzin. Huizen staan in Italië vaak jaren te koop en we hadden het tot dan nog nooit meegemaakt dat iets verkocht was voor we het konden bezichtigen.
Maar Nicolas drong toch aan en uiteindelijk belde ik Eleonora, de makelaar om te vragen over er nog geïnteresseerden waren.Haar antwoord was verrassend: “Sorry, het is net verkocht.” Toen ze mijn teleurstelling hoorde, grabbelde ze een beetje terug.
In principe was het verkocht, want er was een mondeling bod gedaan van 10 000 euro onder de vraagprijs en de Duitse eigenaars hadden telefonisch bevestigd dat ze het zouden aanvaarden. Het door de kopers getekend bod was op weg naar Duitsland, maar de eigenaars hadden het nog niet ontvangen en niet getekend. Als we het echt wilden, dan moesten we zeer snel handelen.
Teleurgesteld vertelde ik haar dat dit natuurlijk onmogelijk was. We waren in België en konden toch niet zomaar even richting Italië komen voor één huis? Ontmoedigd legde ik de telefoon neer.
Nicolas’ reactie was nog verrassender dan die van Eleonora.
“We vertrekken binnen een uur, bel haar terug en zeg haar dat we er morgen zijn. Als zij ervoor zorgt dat ze een te tekenen bod klaar heeft liggen en we zijn echt verliefd op dat huis, dan kopen we het.”
En ja hoor, een uurtje later hadden we onze koffer gepakt en waren we samen met onze hond op weg naar … ons huis?