Vorig weekend waren mijn dochter en haar vriendin hier en wij vonden dat ze – na hun shoppingzaterdag in de outlet – een beetje als zoutstrooisters aan het werk mochten gezet worden.
De laatste resten sneeuw bleven immers hardnekkig liggen, er was nochtans al lang niets meer gevallen maar door het harde vriesweer leken sommige delen van ons weggetje meer op een ijsschaatspiste dan op een straat.
Zo gezegd zo gedaan dus, we transformeerden onze pick-up tot een sneeuwruimer/zoutstrooimachine en gingen op pad.
Zeer concreet betekende dit dat er twee dertienjarige meisjes in de achterbak zaten, dat ze elk een zak strooizout naast hun hadden en dikke handschoenen en dat we zo traag als mogelijk één kilometer naar beneden reden terwijl zij voor strooimachine speelden.
Daarna hetzelfde ritueel maar bergop, ik moest dan wel na verloop van tijd iets meer gas geven of we raakten zelf niet boven…, resultaat, veel hilariteit en gegiechel in mijn achterbak maar wel tegen de avond een bijna ijsvrije weg! Daarna hebben ze wel zeker een halfuur in ons rond bad gezeten om weer op te warmen, ze hadden hun middageten deze keer echt wel verdiend,
De rest van de week klommen de temperaturen stelselmatig op en was er regelmatig zon te zien. Voor ons was de lente al begonnen, vorig jaar vanaf februari was het immers ook zo, de eerste plannen in functie van het komende lekkere weer werden al gesmeed en gisteren maakten we nog een grote wandeling in Varazze aan de kust, onder een aangenaam zonnetje.
Deze ochtend dan opgestaan met 10 centimeter verse sneeuw en het is ondertussen namiddag en de witte vlokken vallen nog steeds schilderachtig uit de lucht. De lente moet het duidelijk nog een beetje afleggen tegen koning winter, jammer….het minste dat je kan zeggen is dat het leven hier regelmatige verrassingen voor ons in petto heeft!
(Nicolas)