Terwijl we alle twee buiten aan het werk waren kregen we onverwachts maar leuk bezoek, de vroegere zoon des huizes wou nog eens de plek terug zien waar hij was geboren en getogen.
De man is ondertussen een eind in de zestig (mama Maria is 96, woont in het dorp en draait nog steeds gezwind ravioli) maar vertelde met enthousiasme over zijn jeugd in Caiti.
Zijn grootvader had precies honderd jaar geleden ‘ons’ huis gekocht en van de omliggende grond eigenhandig en zonder machines landbouwterreinen gemaakt, ’s avonds en ’s nachts wel te verstaan want overdag had hij een voltijdse job teneinde er voor te kunnen zorgen dat iedereen te eten kreeg. Na de eerste wereldoorlog waren ze dan voltijds overgeschakeld naar een boerenbedrijf met gewassen en een geitenkwekerij/kaasmakerij.
Samen met zijn vader had hij ooit de wijngaard aangelegd zodat er naast kaas ook wijn verbouwd werd. Hij wist mij ook een deel van een verder gelegen bos aan te wijzen dat ook van ons is ( wat ik niet wist), een aangelegd kastanjebos waar hij destijds met manden op zijn rug kastanjes moest rapen om te verwerken, gepoft, ingemaakt en in deeg.
Zijn verhalen waren een mengeling tussen melancholie en jeugdsentiment maar de ondertoon was toch hoofdzakelijk dat het vooral hard labeur was geweest, een moeilijk leven, zeker bij slecht weer in de winter. Hij keek met dezelfde gemengde gevoelens naar de grote kar in onze tuin die nu dienst doet als siertafel en die hij herkende als de kar die zijn vader had gemaakt en waarmee hij als puber afzag om de gewassen van het land te halen of voedsel naar de dieren te brengen. Zoals Dylan ooit zong, de ‘the times they are a-changing’, lucky us.
Twee leuke nieuwe weetjes over de historie van ons huis, hij toonde mij de plaats waar destijds de reizigers hun ezels vast maakten terwijl ze hier aten en soms bleven slapen (de geschiedenis herhaalt zich, ook in 2012 zullen hier gasten na verre reizen blijven overnachten en eten, net als toen) om zo te vermijden dat ze wegliepen of zelfs gestolen werden (binnenkort zal precies op die plek onze leefruimte komen, what goes around comes around, indeed).
Bovendien hebben we geleerd dat de wijnrank aan het terras van appartement Rosmarino maar liefst honderd jaar oud is, indrukwekkend vinden wij dat.
Altijd welkom, nieuwe historische inzichten in onze heuvel, het maakt ons fier dat we de traditie toch een beetje kunnen verderzetten, van grenspost/tolhuis/herberg over boerderij naar lavendelkwekerij en agriturismo, de cirkel lijkt rond.
(Nicolas)