In deze vreemde tijden van dodelijke virussen en lockdowns kijk ik naar foto’s van een “klein” dorpsfeest vorig jaar en vraag me af wanneer zo’n evenementen opnieuw zullen kunnen plaatsvinden.
We wonen in een zeer rustige vallei waar ze hun traditionele sagra’s, groepswandelingen en religieuze evenementen houden, maar dat is het dan. Of dat was het tenminste voor de komst van Teatro Cantiere. Een groep jonge, enthousiaste theatermensen die hier de boel willen opschudden … en daar verrassend in slagen (althans tot het virus en de daaropvolgende lockdown roet in het eten gooiden).
Ze organiseren een jaarlijks volksfeest, yogalessen, kookworkshops, huiskamerconcerten, … en vorig jaar genoten we samen met hen van een polenta lunch en muziek/theater evenement.
Het was een zonnige dag, de sfeer was ontspannen, er kwamen meer mensen dan verwacht en iedereen genoot zichtbaar van het eten, de muziek, het theater en natuurlijk het gezelschap.
Ik besef dat ik niet mag klagen over de lockdown omdat onze heuvels nog steeds veel bewegingsvrijheid bieden, maar ik kan deze foto’s alleen met een zekere melancholie bekijken en me afvragen wanneer we terug van dergelijke feesten kunnen genieten en of we ze ooit weer als vanzelfsprekend zullen beschouwen.