Hoewel we ons (in vogelvlucht) slechts op 26,5 km van de zee bevinden, heeft onze streek weinig voeling met de kust.
Dat was miljoenen jaren wel even anders. Toen zou ons huisje op de bodem van de zee gelegen hebben. Dat ik niet zomaar iets uit mijn duim zuig, bewijzen “I Calanchi”, een natuurfenomeen waar geologen van over de hele wereld op afkomen. Deze arm begroeide, grijze heuvelruggen zien eruit als leisteenbergen en sommige lijken echt op duinen. Op ons terrein bevinden er zich enkele “calanchi” waar je zelfs schelpen kunt vinden.