Wat we in België nooit deden (stadsmensen, weet je wel) en waarschijnlijk ook weinig naar hadden uitgekeken bleek in ons nieuwe thuisland een opwindend idee : we zouden die avond bij onze buren (die wel op ongeveer 700 meter wonen) gaan eten!
Natascha was met de hond 2 mannen tegengekomen, aan de klap geraakt en van het één kwam het ander, an invitation for dinner.
Tevens had zij bevestiging gekregen van een (angstig) vermoeden, de buren kwamen uit Milaan en zouden ook een agriturismo beginnen.
Ook de door hen opgevangen roddels bleken waar, die Belgen gingen ook een agriturismo opstarten.
Concurrentie in dezelfde straat in the middle of nowhere, het begon goed.
Vermits wij in Italië echter positivo’s geworden zijn besloten we enkel de goede dingen te proberen onthouden en zouden wij polsen in hoeverre een samenwerking mogelijk zou zijn.
Een ogenschijnlijk banaal burenetentje werd dus algauw een soort van zakenlunch, of was dit terug te Belgisch denken?
Soit, so far mijn eerste romantisch zelfgemaakt thuisdinertje op mijne buik, het was nu zaak zo snel als mogelijk een gepast geschenkje te vinden voor ons eerste visite bij Italianen thuis, onze nieuwe buren dan nog.
De fles wijn die ik voor ons gekocht had, samen met een taartje waaruit reeds één stuk in de namiddag was verdwenen en als top of the bill, appelen en rauwe worst, onze oorspronkelijke maaltijd.
Voor hun 2-jarig zoontje vonden we een oude bestofte spaarpot in onze schattenkamer die er na enig opblinkwerk bijna als nieuw uitzag.
Waren we (allé, ik dan toch vermits mijn Italiaans nog niet op niveau is om een conversatie gaande te kunnen houden, noch te begrijpen) niet het gezelligste gezelschap, op zijn minst zullen ze zich ons herinneren aan de bizarre cadeaus!