Geen oefening dit keer, geen feestje, geen parking service maar daadwerkelijk doen waarvoor vrijwillige diensten als deze voor zouden moeten bestaan, mensen in problemen helpen.
Vorige week werden grote delen van Piemonte getroffen door hevige regens en bijhorende overstromingen en wateroverlast, ‘kleine’ rampen die zich wekelijks wel ergens voordoen en zelden het ‘grote’ nieuws halen maar voor de slachtoffers enorme gevolgen kunnen hebben.
Onze plaatselijke afdeling brandweer/burgerbescherming werd dan ook opgetrommeld om hulp te verlenen, drie dagen na elkaar, telkens een ploeg van drie man, om de gevolgen van de overstromingen te helpen doen vergeten.
In de praktijk betekende dit hoofdzakelijk modder opkuisen, het water was immers terug weggevloeid, de restanten – rommel, zwerfhout, modder, vuil,…- bleven overal achter, het dorpje waar wij werden heen gestuurd (Castelleto d’Orba) was werkelijk overspoeld geweest en leek nu op één grote modderpoel.
Samen met ons waren er zeker een paar honderd andere vrijwilligers en het moet gezegd, alles was zeer goed georganiseerd, er was een coördinatiecentrum en iedere ploeg wist vrij snel wat van hen verwacht werd, wij moesten de binnenkoer van een wijnboer opnieuw schoon krijgen, concreet met brandweerslangen de grootste modder wegspuiten, met reuzeborstels vegen en de grootste modderresten met de hand en schop en kruiwagen afvoeren. We hadden met drie man enkele uren werk – met de hulp van de eigenaars uiteraard – maar tegen de middag leek het toch weer ietwat op de aantrekkelijke plek die het veronderstelt was te zijn.
Gelukkig was er ook een eetpauze, Italianen zouden Italianen niet zijn als ook dat deel van de dag niet goed bedacht was, pasta, vlees, pizza, aardappel, nog meer vlees, dessert, water, wijn…van honger en dorst zouden we alvast niet omkomen, van vermoeidheid en rugpijn daarentegen…
In de namiddag hielpen we de uitbaters van een B&B – ze waren pas open sinds deze zomer na een ingrijpende verbouwing – enigszins verder. Eerlijk gezegd kreeg ik wat de moed in mijn schoenen als ik zag hoeveel schade er aan hun Italiaanse droom was, wij kregen wel de oprit schoon en de toegang tot de voordeur maar als ik de eigenares hondsdroef naar haar tuin zag kijken begreep ik dat eens alle vrijwilligers naar huis waren het echte heropbouwwerk voor hen nog moest beginnen. Ze zullen veel tijd en geld nodig hebben alvorens dit project weer op de rails te krijgen.
We verzamelden aan onze bar om 7u ’s morgen en waren 12 uren later redelijk afgepeigerd en vies en vuil terug, zoals ik vroeger schreef in mijn schoolopstellen na een dagje schoolreis, ‘moe maar voldaan trokken wij huiswaarts’. Het was misschien maar een druppel op een hete plaat geweest, maar toch, op zo’n momenten is solidariteit toch echt wel belangrijk, los van de praktische hulp kregen de mensen toch ergens een gevoel dat er andere mensen waren die zich hun lot ook aantrokken.
Want dat is natuurlijk altijd het onderliggende probleem met dergelijke natuurrampen, er worden schuldigen gezocht, de overheid deed al die jaren niets, er werd te dicht bij rivieren gebouwd, er is een gebrek aan onderhoud, allemaal mogelijk en waar, maar als jouw leefruimte vol met water en modder zit, ben je vermoedelijk ook gewoon blij dat er een goed uitgebouwd systeem van vrijwilligers bestaat die op zo’n momenten een handje komt toesteken, zonder politieke belangen maar gewoon omdat het nodig is en iemand het moet doen. Er alleen voor staan op zo’n momenten doen sommige zaken immers redelijk onoverkomelijk lijken en dan kan een beetje menselijkheid, een beetje aandacht, een beetje hulp al volstaan om terug de moed te vinden om jouw leven in handen te nemen en er weer met de nodige energie en positivisme tegen aan te gaan.
Het moeten niet altijd grote woorden of grote daden zijn, soms kan een klein gebaar van samenhorigheid voldoende zijn en onder meer daar dienen organisaties als de vrijwillige brandweer of burgerbescherming voor.
Bij deze trouwens een oproep aan de ‘jongeren’ in Italië (ja, tussen aanhalingstekens want hier bedoelt men daarmee onder de 50j) om zich ook te engageren mee te werken aan dergelijke acties, het viel namelijk op dat 80% van de vrijwilligers zestigplussers waren. Fantastisch dat deze leeftijdsgroep het nog in zich heeft de schop en ladder ter hand te nemen om zijn medemens te ondersteunen, maar het is duidelijk dat er dringend nood is aan jong en fris bloed Een nieuwe lichting moet opstaan want anders dreigt dit solidariteitssysteem uit te sterven, hetgeen uiteraard niet de bedoeling mag zijn want wekelijks blijkt wel ergens de noodzaak van het bestaan van dergelijke korpsen.
Goed, bottom line, ik heb zelden zo goed geslapen als na mijn dagje gratis modderbad…