Geen oefening dit keer, geen feestje, geen parking
service maar daadwerkelijk doen waarvoor vrijwillige diensten als deze voor zouden
moeten bestaan, mensen in problemen helpen.
Vorige week werden grote delen van Piemonte
getroffen door hevige regens en bijhorende overstromingen en wateroverlast, ‘kleine’
rampen die zich wekelijks wel ergens voordoen en zelden het ‘grote’ nieuws
halen maar voor de slachtoffers enorme gevolgen kunnen hebben.
Onze plaatselijke afdeling
brandweer/burgerbescherming werd dan ook opgetrommeld om hulp te verlenen, drie
dagen na elkaar, telkens een ploeg van drie man, om de gevolgen van de overstromingen
te helpen doen vergeten.
In de praktijk betekende dit hoofdzakelijk
modder opkuisen, het water was immers terug weggevloeid, de restanten – rommel,
zwerfhout, modder, vuil,…- bleven overal achter, het dorpje waar wij werden
heen gestuurd (Castelleto d’Orba) was werkelijk overspoeld geweest en leek nu
op één grote modderpoel.
Samen met ons waren er zeker een paar honderd
andere vrijwilligers en het moet gezegd, alles was zeer goed georganiseerd, er
was een coördinatiecentrum en iedere ploeg wist vrij snel wat van hen verwacht
werd, wij moesten de binnenkoer van een wijnboer opnieuw schoon krijgen,
concreet met brandweerslangen de grootste modder wegspuiten, met reuzeborstels
vegen en de grootste modderresten met de hand en schop en kruiwagen afvoeren. We
hadden met drie man enkele uren werk – met de hulp van de eigenaars uiteraard –
maar tegen de middag leek het toch weer ietwat op de aantrekkelijke plek die
het veronderstelt was te zijn.
Gelukkig was er ook een eetpauze, Italianen
zouden Italianen niet zijn als ook dat deel van de dag niet goed bedacht was,
pasta, vlees, pizza, aardappel, nog meer vlees, dessert, water, wijn…van honger
en dorst zouden we alvast niet omkomen, van vermoeidheid en rugpijn daarentegen…
In de namiddag hielpen we de uitbaters van een
B&B – ze waren pas open sinds deze zomer na een ingrijpende verbouwing –
enigszins verder. Eerlijk gezegd kreeg ik wat de moed in mijn schoenen als ik
zag hoeveel schade er aan hun Italiaanse droom was, wij kregen wel de oprit schoon
en de toegang tot de voordeur maar als ik de eigenares hondsdroef naar haar
tuin zag kijken begreep ik dat eens alle vrijwilligers naar huis waren het echte
heropbouwwerk voor hen nog moest beginnen. Ze zullen veel tijd en geld nodig
hebben alvorens dit project weer op de rails te krijgen.
We verzamelden aan onze bar om 7u ’s morgen en
waren 12 uren later redelijk afgepeigerd en vies en vuil terug, zoals ik
vroeger schreef in mijn schoolopstellen na een dagje schoolreis, ‘moe maar
voldaan trokken wij huiswaarts’. Het was misschien maar een druppel op een hete
plaat geweest, maar toch, op zo’n momenten is solidariteit toch echt wel belangrijk,
los van de praktische hulp kregen de mensen toch ergens een gevoel dat er
andere mensen waren die zich hun lot ook aantrokken.
Want dat is natuurlijk altijd het
onderliggende probleem met dergelijke natuurrampen, er worden schuldigen
gezocht, de overheid deed al die jaren niets, er werd te dicht bij rivieren
gebouwd, er is een gebrek aan onderhoud, allemaal mogelijk en waar, maar als
jouw leefruimte vol met water en modder zit, ben je vermoedelijk ook gewoon
blij dat er een goed uitgebouwd systeem van vrijwilligers bestaat die op zo’n
momenten een handje komt toesteken, zonder politieke belangen maar gewoon omdat
het nodig is en iemand het moet doen. Er alleen voor staan op zo’n momenten doen
sommige zaken immers redelijk onoverkomelijk lijken en dan kan een beetje menselijkheid,
een beetje aandacht, een beetje hulp al volstaan om terug de moed te vinden om jouw
leven in handen te nemen en er weer met de nodige energie en positivisme tegen
aan te gaan.
Het moeten niet altijd grote woorden of grote
daden zijn, soms kan een klein gebaar van samenhorigheid voldoende zijn en
onder meer daar dienen organisaties als de vrijwillige brandweer of
burgerbescherming voor.
Bij deze trouwens een oproep aan de ‘jongeren’
in Italië (ja, tussen aanhalingstekens want hier bedoelt men daarmee onder de
50j) om zich ook te engageren mee te werken aan dergelijke acties, het viel
namelijk op dat 80% van de vrijwilligers zestigplussers waren. Fantastisch dat
deze leeftijdsgroep het nog in zich heeft de schop en ladder ter hand te nemen
om zijn medemens te ondersteunen, maar het is duidelijk dat er dringend nood is
aan jong en fris bloed Een nieuwe lichting moet opstaan want anders dreigt dit
solidariteitssysteem uit te sterven, hetgeen uiteraard niet de bedoeling mag
zijn want wekelijks blijkt wel ergens de noodzaak van het bestaan van
dergelijke korpsen.
Goed, bottom line, ik heb zelden zo goed
geslapen als na mijn dagje gratis modderbad…
