Eergisteren 40 geworden, de horror!
Het enige goede was het besef dat ik tegen alle verwachtingen in mijn veertig kaarsjes mocht uitblazen in de zon in onze tuin van ons huis in Italië, het blijft onwaarschijnlijk hoe snel alles plots gegaan is.
Ons ‘feest’ bestond uit een vier uur durend bezoek aan de termen van Acqui (warm thermisch zwembad, sauna, fitness, hammam, …zalig) en dan een hapje eten.
Na enig ronddolen en niet echt gevonden te hebben wat we zochten ontdekten we een klein straatje met een klein restaurantje met een gezellig en romantische binnentuin met klimop en rozen, muziekje, 3 tafeltjes bezet, kortom de perfecte spot.
Toen wisten we dan nog niet welk lekker eten we zouden geserveerd krijgen, eerst een typisch Piëmontese antipasta mengeling (met 2 bordjes), dan Natascha een simpele pasta (huisgemaakt) met 70 dagen oude Robiola Roccaverano in grove schilfers, overgoten met zeer fijne olijfolie (eerlijk en heerlijk) en ik niertjes.
Dat vind je dus bijna in geen enkel restaurant en als het al op de kaart staat is het meestal enigszins risicovol net dat te bestellen. Daar dus niet, we hadden ondertussen ontdekt dat onze kelner de zoon des huizes was, il papa en la mama in de keuken stonden en alles levende vers op het bord kwam, we vroegen immers uitleg over een dessertje en enigszins schuldbewust gaf onze kelner toe dat hij dagelijks alle desserts maakt en die dag geen zin had gehad om net die dolce klaar te maken. Achteraf kregen we wel een zeer lekkere semifreddo met nougat.
Ook over de menu moest hij nadenken welk soort vlees zijn vader die dag had klaargemaakt, authentieker en beter van kwaliteit is moeilijk denkbaar.
Terug naar de niertjes dan, echt hem els lekker, in een zoals het hoort ingedikt roomsausje met Marsala wijn, geserveerd met een groenteratatouille zoals alleen echte Italianen kunnen maken, ik ben helemaal fan! Dit is dus een adresje dat ik aan iedereen moet aanraden, een echt familierestaurant met het uitzicht en de maaltijden van een klasserestaurant.
Het is echt niet dat ik aan een of ander drug zit of in een constante realiteitsverdwazende roes leef of enkel lyrisch wil doen op deze blog maar de sfeer, de omgeving en het eten (die niertjes!) laten enkel superlatieven toe.
Volgende keer zal ik slecht nieuws brengen….