Ik was met mijn zeis in de weer wanneer mijn lief een klein toertje te voet ging doen met Indy.
Eén uur later en ondertussen verscheurd van de honger had ik al enkele keren het volledige dal bijeengeroepen doch geen spoor te bekennen.
Uiteindelijk kwamen ze glunderend af en deelde Natascha enigszins triomfantelijk mee dat ik niet moest koken die avond. Ik had nochtans allerlei voorbereidingen getroffen voor onze eerste thuismaaltijd in ons Italiaans huis. Ik kocht borden, bestek, kookpotten, een pan…. en zeer gemakkelijke ingrediënten voor een pasta met pesto gevolgd door verse appelmoes met worst.
Niet direct haute cuisine maar de romantiek van de ‘eerste keer’ zou alles ongetwijfeld goed maken.
Ik had er zelfs een gans avontuur voor over gehad om een en ander tot een goed einde te kunnen brengen, het koken moet namelijk gebeuren op een gasvuur aangedreven door ‘una bombola di gaz’.
Het ding was uiteraard leeg en diende derhalve vervangen te worden, leek a piece of cake met al die benzinestations langs de hoofdweg, hetgeen schijnbaar Belgisch denken was. Geen van die stations verkocht zo’n gasbombola’s zodat ik op een die bewuste ochtend alleen met mijn wagen op bombola di gaz zoektocht ging….
Ik had immers ergens een richtingsaanwijzer naar ‘Liguria Gaz’ gevonden en op het onderbord stond iets dat ik met mijn gebrekkig Italiaans begreep als ‘navullen’, perfect wat ik wou dus.
Na diverse omzwervingen reed ik uiteindelijk fier als een gieter het bedrijfsdomein op om te ontdekken dat er diep in het industriegebied een gloednieuw tankstation opdook voor allerlei vormen van navullen van gas voor de wagen….
De brave man keek verrast en geamuseerd op wanneer ik hem naar mijn bombola wees en ik begreep snel dat deze hier behoorlijk leeg zou blijven.
Hij kon mij wel de weg wijzen naar de juiste plaats maar eens hij begreep dat ik niet van de streek was en uiteindelijk zelfs geen Italiaans sprak keek hij mij moedeloos aan en sprak de historische woorden ‘problemi, molti problemi’.
Ik meende tot mijn eigen verbazing toch begrepen te hebben dat ik naar de hoofdstraat moest en daar dan naar de wapenwinkel want daar zouden ze gas hebben, gelove en begrijpe wie wil natuurlijk.
Desalniettemin besloot ik het er op te wagen, vond de wapenhandelaar, moest bellen om binnen te mogen en vroeg met een klein stemmetje of hij misschien mijn bombola kon vervangen.
Enthousiast zei hij “ja, kom maar mee naar buiten”, daar waar er buiten enkel een drukke straat vol auto’s was zodat mijn hoop op ‘verse gas’ opnieuw ver te zoeken was maar de man opende zijn bestelwagen die gewoon vol stak met bombola’s.
Tevreden en fier om deze kleine overwinning popelde ik om Natascha het goede nieuws te vertellen en haar mijn gebakken worst en gekookte pasta aan te kondigen.
Het lot besliste er dus anders over, ik had het materiaal, ik had gas, ik had rauwe appelen en pasta maar we gingen toch niet thuis eten, Natascha bleef mysterieus lachen en zwijgen….
(to be continued)