Herken je dat gevoel dat je zodanig bezig bent met het bereiken van een doel dat je in een soort tunnelvisie raakt waardoor je zicht op het geheel verliest en daardoor bijna een grote stommiteit begaat?
Dat was wij en Pietro’s huis. Pietro’s huis lag perfect, tussen de olijfgaarden op een paar km van een schattig Ligurisch dorp en een half uur van de kust.
Het bestond uit verschillende onderdelen, waardoor we in plaats van een B&B konden werken met diverse wooneenheden verdeeld onder 3 gebouwen.
MAAR … bij een eerste bezichtiging bleek dat een deel van het terrein en de gebouwen geen eigendom waren van Pietro. Maanden gingen voorbij voor de makelaar in slaagde om 2 van de 5 eigenaars van één van de gebouwtjes te pakken te krijgen.
Op de bijeenkomst bleek echter al snel dat dit gebouwtje in handen krijgen zo goed als onmogelijk zou worden. 2 van de 5 eigenaars waren dement en in dat geval zou de rechtbank moeten tussenkomen, maar wegens een familieruzie wilden de andere eigenaars daar niet van weten. Dus, liever geen verkoop dan moeten toegeven dat oom dement was.
Wat nu? De situatie was voor iedereen, behalve ons, duidelijk. Met een gebouw in je tuin (en pal in het zicht) dat niet van jou is een toeristische accommodatie starten is een te groot risico.
Ondertussen waren we echter zo verliefd op de plek en zo overtuigd dat we het gingen kopen dat we niets wilden horen over opgeven … tot onze vriendelijke man Pietro bijna een jaar na ons eerste bezoek plots vertelde dat ook de garage (ca. 1/3de van de hoofdwoning) niet van hem was maar van een neef die naar het buitenland verhuisd was.
En dat was gelukkig wel de druppel … Helemaal ontmoedigd en teleurgesteld dropen we af.