Gisteren eerste beetje offday in Italia, het moest er natuurlijk ooit van komen en laat je beseffen dat je dan wel op een droomplaats mag zijn maar het leven zelve toch nog dagdagelijks moet geleefd worden.
Beetje lusteloos dus, te weinig energie, weinig zin in dingen…one of these days, you know.
Vermoedelijk een beetje teveel naar oude sentimentele jeugdmuziek geluisterd en daardoor in soort van melancholische stemming geraakt, dat gepaard gaande met de hier regelmatige confrontatie met mijn eigen lichamelijke beperkingen (ik ben dus toch bijna veertig en geen twintig meer zoals in de tijd van de cd’s die ik speelde, oude Lenny Kravitz, Tröckener Kecks, Francis Cabrel) zorgden voor enige weemoed naar vervlogen tijden.
Desalniettemin ook genoten van spelende poes en hond, snoeien van tweede rij wijngaard, fantastisch lekker avondeten (Italiaanse kip met courgette, look en aardappelen samen in de oven) en avondwandeling op de calanche.
Vandaag een nieuwe dag, we krijgen Italiaanse gasten te eten, toch een beetje stress over wat zij van onze keuken zullen vinden en ook van het feit dat ik er de ganse avond als een soort randdebiel zal bijzitten wegens mijn nog steeds al te gebrekkig Italiaans, elke dag Assimil en Rete 1 hebben momenteel nog niet tot vloeiende conversaties kunnen leiden.
Rome mag dan wel niet op één dag gebouwd zijn, enige dringende vlotte communicatie zou welkom zijn, geduld zal immers nooit mijn beste eigenschap worden.
(Nicolas)