Na het verlies van Indy (ze is bezweken aan chronisch nierfalen) bleven we achter met een leeg gevoel … in ons hart, ons leven en op onze heuvel.
Hoewel we altijd gezegd hebben “Na Indy nooit nog een dalmatier, want geen enkele zal aan haar kunnen tippen, ze is de mooiste, de liefste, de leukste …” voelden we al snel dat hoewel Indy onvervangbaar is en we het gemis altijd zullen voelen, we toch openstonden voor een nieuwe spikkel.
Eerst dachten we aan “de perfect gezonde pup”. We vonden een serieuze fokster met ervaring, en vooral met veel dalmatiers die een hoge leeftijd bereikt hebben. Maar omdat we niet wisten of zij nog een pup beschikbaar was, ben ik toch eens naar dalmatieradoptiesites gaan kijken en daar viel ons oog op JOY, een éénjarig zwaar ondervoed dalmatierteefje. Haar blik liet ons niet los en we zijn haar gaan bezoeken in het asiel van Piossasco (vlakbij Turijn – waar nog veel andere dalmatiers op een nieuw baasje wachten). Het was liefde op het eerste gezicht en ook al was het op dat moment enkel de bedoeling dat we kennismaakten, het eindigde met Joy en ik op de achterbank naar huis. Ondertussen zijn we 19 dagen later en ze doet het erg goed. Het is een zeer sociale hond, heel energiek, soms ondeugend, maar vooral heel lief. Natuurlijk zijn er door haar levensomstandigheden gezondheidsproblemen ontstaan, dus ze is zowat het omgekeerde van de perfect gezonde pup en het ziet ernaar uit dat de dierenarts een goed jaar zal hebben, maar ze heeft ons hart gestolen en dat is het belangrijkste.
(Natascha)