Grasmachine

Tja, rap content zijn met jezelf heeft zijn voordelen natuurlijk, ik was dan ook fier als een pauw wanneer ik maar liefst twee van de vele machines die we in onze garage aantroffen aan de praat heb gekregen!

Een soort snoeiwagentje en een echte grasmachine.

Die laatste zag er uit als iets vooroorlogs dat nooit nog zou werken maar een beetje olie, verse benzine en het opkuisen van de bougie bleken tot mijn eigen verbazing voldoende.

Amper drie keer trekken en de motor sloeg aan, het mij al zolang vreemde geluid –meer dan tien jaar stadsbewoner weet je wel- van een grasmaaier weerklonk.

Natascha kwam met grote verwondering kijken en moest mij de rest van het weekend intomen, ik reed overal waar ik kon het gras af en stelde opnieuw vast dat wanneer dingen niet moeten ze altijd veel aangenamer blijken te zijn dat wanneer we ergens toe verplicht worden.

Dat zouden we misschien best in ons nieuwe wapenschild laten opnemen : ‘hier moet zo weinig mogelijk en mag zoveel mogelijk’, lijkt me een gezonde instelling.

Het wapenschild ontwerpen lijkt dan weer een perfecte bezigheid voor mijn zoon die graag naar een soort kunstlyceum zou gaan, binnenkort misschien eens polsen of ik een dertienjarige daar nog warm voor zou kunnen maken.

(Nicolas)

Scroll naar boven