Geduld …

Elk jaar komt er een ogenblik waarop we beslissen wanneer we het komende seizoen zullen openen.Vorig jaar werd dit plots uit onze handen genomen, wat een heel bizarre ervaring was. Niet weten wanneer je met je activiteit zult kunnen starten, of je wel een seizoen zult hebben. Nachten lag ik er van wakker.

Dit jaar zijn we er tot nu toe heel rustig onder gebleven. We gingen ervan uit dat het wel allemaal goed zou komen en we ergens rond Pasen onze deuren weer wagenwijd zouden kunnen openstellen voor onze internationale gasten.

En hoewel er nog maanden te gaan zijn, beginnen we opnieuw te beseffen dat het ook deze keer niet van ons zal afhangen. Het blijft een raar gevoel, om beslissingen over een eigen zaak uit handen te moeten geven. En toch willen en mogen we niet klagen, want dankzij het onverwachte succes van het vorige seizoen en de al even onvoorziene enthousiaste huizenjagers doet het er op zich niet zo veel toe wanneer we openen. Is het net als vorig jaar pas in juni dan overleven we het wel. Af en toe een hele kleine zucht en een paar grommetjes tussendoor en dan schudden we het van ons af en vliegen we er weer in … Het zonnetje schijnt, er ligt een gelukzalig hondje naast mij te snurken en elke dag op onze heuvel blijft er eentje om in te kaderen. We voelen ons verwende nesten als we al eens lopen te zeuren over Covid-toestanden.

Dus, we blijven zo geduldig als we kunnen (gelukkig zijn we daarin steeds beter getraind na 13 jaar Italië) en we zien wel wanneer we jullie allemaal weer terug kunnen zien hé.