Na deelname aan 2 van de picnics was één van mijn dorpsgenoten, Cinzia, zo enthousiast dat ze ook een evenement wou hosten.
Zij was al een tijdje aan het nadenken over de opening van een home restaurant, maar ja … paperassen, lockdown … en zo werd het openingsfeestje van Cascina Galli steeds weer uitgesteld.
Tot nu … ze nodigde de jongens en meisjes van Teatro Cantiere uit om te kijken of haar plek geschikt was en die waren gelijk ook enthousiast. Ondertussen heb ik geleerd dat zij in staat zijn om elk kader om te vormen tot het perfecte podium voor hun zang, theater, muziek … performances. Echt geweldig !
Natuurlijk … een huiskamer restaurant heeft niet alles in huis om zo maar even 50 mensen te laten zitten. Cinzia wou het namelijk een beetje anders aanpakken. Geen picnic met eigen dekentjes, maar mooi aangeklede tafeltjes met een “shabby chic” look. Met als gevolg dat ze natuurlijk dagen in de weer was om materiaal te verzamelen. Gelukkig kwamen vrienden en familie haar al snel te hulp, anders waren een paar onder ons waarschijnlijk tussen de strobalen beland ?
Het evenement was op een paar uur tijd volgeboekt en aan alle enthousiaste reacties te zien, waren alle aanwezigen ook deze keer weer blij om er bij te zijn. Sommigen moesten er zelfs meer dan een uur voor rijden en ik hoorde hen al vragen naar de volgende editie.
Tijdens het diner, klaargemaakt door Cinzia en haar familie (haar man noemde dit een echte relatietest ? ), keek iedereen weer zijn ogen uit. Met foto’s en zelfs filmpjes kun je onvoldoende de kippevelmomenten beleven. Cinzia vertelde mij dat ze op een zeker ogenblik, tijdens het dessert, zelfs een paar tranen liet van ontroering (en naar alle waarschijnlijkheid ook van opluchting en vermoeidheid).
Over het dessert gesproken. Simpelweg aan tafel zitten was geen optie … na het hoofdgerecht werden we allemaal verzocht om Teatro Cantiere te volgen. Op een met kaarsen verlicht pad – het was ondertussen al echt donker geworden – werden we de calanche opgeleid. Deze oerduinen zijn typisch voor dit gebied en vormen een grillig patroon. Soms lijk je zelfs op een soort maanlandschap te lopen. Na een korte wandeling werden we verzocht onze dekentjes uit te spreiden en vond het 2de deel van het spektakel plaats. Er was zelfs een heus vuurmeisje aanwezig. Prachtig om te zien tijdens het smullen van een ijsje met fruitsalade !
En … ook de vallende sterren waren natuurlijk van de partij.
Het is een gek, moeilijk, zwaar, onzeker … jaar. Maar avonden zoals deze, waarin kunst en samenhorigheid gecombineerd worden met lekker eten en drinken in de natuur, zorgen ervoor dat we er weer voor een tijdje tegen kunnen. Het zijn momenten die we echt koesteren.
Een leuk jaar zal ik 2020 nooit noemen, maar het heeft wel voor een aantal verrassende initiatieven gezorgd. We hebben onszelf voor een stuk moeten heruitvinden en er zijn mooie – hopelijk blijvende – samenwerkingen uit voortgevloeid.
Ondertussen blijven we aan de weg timmeren om ons kleine stukje Italië meer bekendheid te geven in binnen- en buitenland. Binnenkort meer over nieuwe samenwerkingen en ideeën waarin we ons willen smijten.
Je ziet, op onze heuvel wordt er weinig stilgezeten en ons enthousiasme wordt er met de jaren niet minder op 😀